Een terugblik op een voorstelling rond het verhaal van De Pigmentroute, met Harmonie Kastel. Foto’s: Alain Loots.
‘Weet u waar het noorden ligt?’
‘Ik ben al wekenlang op reis.’
Het orkest komt naar het podium, in de rol van een grote groep vluchtelingen.
In een aangepaste outfit.
Muzikanten op blote voeten.
‘Ik heb geen idee waar ik ben, maar wat ik wel weet, is waar ik vandaan kom.’
‘Ik heb een stamboom om trots op te zijn.’ (Danny als Rumold Plumeau in de portrettengalerij)
‘Zijn zoon heette Jacob Aditi de tweede.’
‘En daar op een bankje, zat die jongeman. Hij was een reiziger.’ (Wouter als Per)
‘Samen kwamen we terecht in een vluchtelingenkamp aan de rand van de woestijn.’
Mijn vader, de cartograaf. (Pieter als Jacobsoon Aditi de derde)
‘Mijn ouders maakten vaak ruzie.’ (Pieter als Jacobsoon en Veronique als Lia Moretti)
‘Het wordt tijd dat het nog eens oorlog wordt, dan verschuiven de grenzen, en hebben de mensen nieuwe kaarten nodig.’
‘De dag dat vader het huis verliet, trok mijn moeder naar de toren. Ze liep angstig van het ene raam naar het andere.’
‘En toen ik weken gelezen thuis vertrok, liep ze daar nog. Ik moet kijken, zei ze, want ze komen.’
‘Onderweg ontmoetten Per en ik Charles en Cat. Charles deed me aan mijn opa denken.’ (Danny als Charles en Ella als Cat)
Cat Milsansenk.
‘Ik kon niet met Charles in Cat in het kamp blijven, ik moest de route op mijn voeten volgen.’
‘Cat was razend. Jij gaat en staat maar waar je wil, zei ze, jij met je stomme stamboom en je stomme papieren.’
‘Na twee jaar zag ik eindelijk mijn vader terug. Eerst was ik blij hem te zien.’
‘Maar al snel bleek dat Jacobsoon de derde geen eerlijke kaartenmaker meer was. Hij verschoof grenzen en maakte valse kaarten om vluchtelingen in de val te lokken. Per en ik vertrokken weer naar het kamp.’
‘Toen een gewapende bende het kamp binnenviel, redde Charles met hulp van Per, Cats leven en dat van mij. Maar twee dagen later stierf hij aan de zoveelste aanval van de knokkelkoorts.’
‘Verschillende groepjes vluchtelingen waren onderweg naar Montefaro…’
Emma en Kyoko als vluchtelingen.
De vluchtelingen kropen een voor een in een droge rivierbedding, in de hoop zo ongezien over de grens te geraken, maar het was een val. De patrouille liet de sluizen openzetten. Alle vluchtelingen zouden verdrinken…’
Een poging om vluchtelingen uit het water te redden.
‘Ik was alleen. Ik had Per weggestuurd om mijn vader te halen. Hij moest zien wat de gevolgen van zijn valse kaarten waren.’
Vader en Per schieten te hulp om vluchtelingen te redden.
We konden de helft van de vluchtelingen uit het water halen. Vader was in het water gesprongen en had nog veel kinderen naar boven geholpen. Maar zelf was hij niet meer naar boven gekomen.’
‘We hadden geen tijd om de doden te betreuren. We moesten zo snel mogelijk de grens over.’
‘De route op mijn voeten wees ons de weg naar huis, naar Montefaro.’
Kraftwerk’ van Jacob de Haan. Het orkest zingt mee.
De muzikanten.
Dirigent Stefan Dentant en zijn muzikanten.
Alle spelers op een rij, samen met Hilde Van Cauteren (auteur van De Pigmentroute) als Cobi/verteller.
Dankjewel aan alle figuranten!
Hilde Van Cauteren, bij het portret van Jacobsoon Aditi de derde.
De Pigmentroute is een intrigerende en spannende jeugdroman over cartografie en pigmenten, vluchtelingen en grenzen. Je kan een lezing rond het boek aanvragen met heel wat extra’s: Een bundel voor leerkrachten met lestips rond verschillende sleutelcompetenties (Nederlands, burgerschap, historisch bewustzijn, ruimtelijk bewustzijn en cultureel bewustzijn), een uitgewerkte ‘leesclub’ met vragenkaartjes voor de leerlingen, en deze website. Bovendien is er de mogelijkheid om 20-30 exemplaren van het boek te ontlenen, zodat elke leerling het boek vooraf kan lezen.
Interesse of vragen? Stuur gerust een mail! Contactinfo.
De Pigmentroute 
